ลาออกมาทำอาชีพอิสระ

จากคนที่ทำงานมีรายได้ 100k+ /เดือน อยู่ๆ ก็เจอคำพูดแทงกันว่า “ไปพักก่อนดีไหม” หรือไม่ก็ “ลองหางานใหม่ดูนะ” เหมือนยืนอยู่กลางสี่แยกแล้วรถวิ่งชนแล้วเหยียบไปมาซ้ำๆ ติดอยู่บนพื้นถนน เพราะผลงานไม่เข้าตา แม้จะเริ่มงานมาที่นั้นไม่เพียงกี่เดือน ปกติปรับตัวเก่ง งานไม่ได้ยาก แต่คนยากกว่า ทำให้ชีวิตพลิกผันอย่างไม่ทันตั้งตัว คงต้องแล้ว.. เจอมาขนาดนั้น และนี่เป็น #การลาออกเป็นครั้งสุดท้าย และแน่นอนส่งผลให้กลายเป็นคนว่างงานในพริบตา โชคดีที่ยังมีเงินเก็บพอประคองตัวได้สักพัก เลยนั่งทบทวนว่าเราจะทำอะไรต่อได้บ้าง ก่อนหน้านี้ใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ ต้องตื่นเช้า ขับรถไปจอด ต่อ BTS แล้วลง MRT ทุกวัน ค่าเดินทางแต่ละเดือนเกือบหมื่น ไหนจะเจอมลพิษ ฝุ่นควัน แผ่นดินไหวแบบที่ไม่เคยคิดว่าจะมาเจอกลางเมือง และที่แย่สุดคือสภาพแวดล้อมการทำงานที่เต็มไปด้วยความกดดันและสังคมที่เป็นพิษ (Toxic workplace) มันบั่นทอนทั้งร่างกายและจิตใจอย่างเงียบๆ จนบางครั้งก็รู้สึกว่า “นี่เรากำลังใช้ชีวิต…หรือแค่เอาตัวรอดไปวันๆ” ทำงานตั้งแต่เช้ายันค่ำ เงยหน้าขึ้นมาอีกทีฟ้าก็มืด เก่งเหมือนกันนะที่ทนอยู่แบบนั้นได้ตั้งหลายเดือน แต่ก็เหนื่อยแทบตายสุดท้ายกลับกายเป็นงานที่ทำออกมาได้มีประโยชน์ “งานที่ทำอยู่ พี่จ้างใครมาทำแทนก็ได้” ฟังดูแล้วมันจุกอก พูดไม่ออก เก็บคำพูดต่างๆไว้ ให้มันจบที่ตัวเราดีที่สุด ก็แปลกนะทำไมไม่สวนกลับไปบ้าง อาจจะเป็นคนดีเกินไป มีหนังสือเล่มหนึ่งที่ชื่อหนังสือว่า…